همان‌طور که می‌دانید، دختران در ایران از نظر علمی هیچ جایگاهی نداشتند و تنها وظیفه‌ی آن‌ها رسیدگی به امور خانه بود. به همین دلیل، تا بعد از مشروطیت نیز هیچ مدرسه‌ای برای دختران تأسیس نشد. اما بعد از انقلاب مشروطیت درخصوص تحصیل زنان گفت‌وگوهایی بین نمایندگان صورت گرفت. برخی حامی تحصیل دختران و بعضی دیگر مخالف این موضوع بودند. این مسائل زمانی ایجاد شدند که ایران در وضعیتی ملتهب به سر می‌برد که به هرگونه نوگرایی در جامعه با دیده‌ی تردید می‌نگریست.
سرانجام، با وجود مشکلات و مخالفت‌های زیاد و با افزایش میزان آگاهی جامعه و مردم، 5 تن از بانوان آزاداندیش برای ساخت مدارس دخترانه اقدام کردند. بانو آزموده کسی بود که در تهران اولین مدرسه‌ی دخترانه را راه‌اندازی کرد و نامش را «پرورش» گذاشت. این مدرسه در سال 1321ق افتتاح شد.
اما متأسفانه بعد از 4 روز، با فشار مخالفان فرهنگ و تهدید و فحاشی مأموران دولت تعطیل شد. بعد‌از‌آن، «مدرسه‌ی دوشیزگان» در سال 1324ق توسط بی‌بی‌خانم استرآبادی تأسیس شد. اما متأسفانه با وجود ایستادگی‌های این بانو، مدرسه‌ی دوشیزگان نیز تعطیل شد. در سال 1326ق، طوبی آزموده، مدرسه‌ی «ناموس» را ساخت. ازآنجا‌که این بانو با شرایط کشور آشنایی داشت، مدرسه را با رویکرد و تدبیری جدید تأسیس کرد.
در این مدرسه ابتدا کلاس‌های اکابر برای بانوان برگزار شد. سپس قرآن، تعالیم دینی و علم‌الحدیث در آموزش گنجانده شدند. همچنین حضور معلم مرد در مدرسه ممنوع بود؛ زیرا این امر باعث بهانه‌گیری مخالفان می‌شد. درنهایت این بانو با کمک جمعی از افراد کتاب‌هایی برای تدریس و تعلیم دانش‌آموزان تهیه کرد. سرانجام در سال 1307ش موفق به تأسیس اولین دبیرستان دخترانه در تهران شد. نهایتاً در سال 1327 تمامی دبستان‌های تهران دولتی و تحت نظارت اداره‌ی فرهنگ قرار گرفتند. در آن دوران 46 مدرسه‌ی دخترانه و پسرانه تأسیس شده بودند.

منبع سایت علوی