فایده‌گرایی کلاسیک از جمله نظریه‌های اخلاق هنجاری است که به خیرخواهی همگانی توجه دارد. بر اساس این نظریه، عمل اخلاقی آن عملیست که بیشترین خیر را برای بیشترین افراد به ارمغان بیاورد. این نظریه در زمینه مسئولیت‌اخلاقی در قبال دیگری، دیدگاه‌های زیر را مطرح می‌کند:

نفی استحقاق و سزاواری: فایده‌گرایان معتقدند که مسئولیت اخلاقی مبتنی بر استحقاق یا سزاواری نیست. بلکه، آنچه اهمیت دارد، پیامدهای عمل است. اگر عمل منجر به خیر بیشتر شود، اخلاقی است، حتی اگر عامل عمل، شایسته آن نباشد.
خاستگاه لذت و الم: فایده‌گرایان معتقدند که خاستگاه مسئولیت اخلاقی، لذت و الم است. عمل اخلاقی، عملیست که بیشترین لذت و کمترین الم را برای بیشترین افراد به ارمغان بیاورد.
توجه به نتایج عمل: فایده‌گرایان معتقدند که باید در ارزیابی اعمال اخلاقی، تنها به نتایج عمل توجه کرد. انگیزه عامل، اهمیتی ندارد.
گستره همگانی مسئولیت: فایده‌گرایان معتقدند که مسئولیت اخلاقی، گستره‌ای همگانی دارد. همه افراد، فارغ از جایگاه اجتماعی، دین یا ملیت، مسئول اعمال خود هستند.

این دیدگاه‌ها دارای نقاط قوت و ضعفی هستند. از جمله نقاط قوت آن می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

توجه به خیرخواهی همگانی: فایده‌گرایی، تنها نظریه اخلاقی است که به طور مستقیم به خیرخواهی همگانی توجه دارد. این امر، آن را از نظریه‌های اخلاقی دیگر متمایز می‌کند.
سادگی و قابل فهم بودن: فایده‌گرایی، نظریه‌ای نسبتاً ساده و قابل فهم است. این امر، آن را برای عموم مردم قابل درک می‌کند.

از جمله نقاط ضعف این دیدگاه‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

استفاده ابزاری از ارزش‌های اخلاقی: فایده‌گرایی، ارزش‌های اخلاقی را ابزاری برای تحقق خیر می‌داند. این امر، می‌تواند منجر به استفاده ابزاری از ارزش‌های اخلاقی شود.
بی‌توجهی به انگیزه عامل: فایده‌گرایی، تنها به نتایج عمل توجه دارد و انگیزه عامل را نادیده می‌گیرد. این امر، می‌تواند منجر به قضاوت‌های نادرست اخلاقی شود.
نسبی‌گرایی: فایده‌گرایی، نظریه‌ای نسبی‌گرایانه است. آنچه در یک موقعیت اخلاقی اخلاقی است، ممکن است در موقعیت دیگر اخلاقی نباشد. این امر، می‌تواند منجر به سردرگمی و بی‌ثباتی در اخلاق شود.

در مجموع، رویکرد فایده‌گرایی کلاسیک به مسئولیت‌اخلاقی در قبال دیگری، نظریه‌ای با نقاط قوت و ضعف است. این نظریه، توجه به خیرخواهی همگانی را تشویق می‌کند، اما در عین حال، ممکن است منجر به استفاده ابزاری از ارزش‌های اخلاقی، بی‌توجهی به انگیزه عامل و نسبی‌گرایی شود.