پیشنهاده کارشناسی ارشد 1399
پدیدآور: محمد ابراهیم شهبازی 
استاد راهنما: علی رجب زاده طهماسبی 
استاد مشاور: شیما اسلامی فخر
دانشگاه صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، دانشکده تولید رادیو و تلویزیون

چکیده

تلویزیون از چند دهه گذشته تا کنون همواره یکی از اصلی‌ترین و مورد اعتمادترین رسانه‌های موجود در خانواده ها به شمار می رفته است. رسانه ای که والدین با خیال راحت اجازه می‌دادند که فرزندانشان از محتوای آن لذت ببرند و البته بخشی از مسئولیت پرورش ذهن و روح کودک را نیز به عهده بگیرد. برنامه های کودک تلویزیونی همواره به روش‌های مختلفی در امر آموزش کودکان به والدین کمک می‌کردند. «قصه‌گویی» یکی از روش‌های مرسوم و اغلب کاربردی و اثر بخش در این حوزه بوده است. در قصه‌گویی به شیوه ‌هایی که از گذشته ‌های دور در بین مردم رایج بوده است اهداف بسیاری نهفته است. در قصه‌گویی به رشد و پرورش نیروی تخیل، رشد شناخت، تکامل ذوق هنری، شکوفایی شوق مطالعه و حتی توانایی بهبود سوادآموزی و تحصیل توجه بسیاری می‌شود. قصه‌گویی به شیوه ‌های قدیمی‌تر به دلیل ارتباط مستقیم و چهره به چهره‌ی قصه‌گو با مخاطب به کودک این توانایی را می‌دهد تا با میراث‌ قومی و ملی خویش آشنا شود و هویت خود را شکل دهد. کودکان در قصه‌گویی به شیوه ‌های کهن با شرکت در نشستهای قصه‌گویی و گوش دادن به قصه‌ها، عبارت‌ها، واژه‌ها و اصطلاحات نویی را می‌شنوند و با زبان و ادبیات مردم خود آشنا می‌شوند. در این شیوه‌ی قصه‌گویی کودکان با احساسات، اندیشه‌ها و ارزشهای گوناگونی رو به رو می‌شوند که برای آن ‌ها تازه و سرگرم‌کننده است. قصه‌ها تخیل کودکان را فعال می‌کنند و آن‌ها را وارد حوزه‌ای از ماجراها می‌کنند که در هیچ حال دیگری فرصت رویایی با آن‌ها را ندارند. (پولادی،1387) قصه‌گویی نیز مانند بسیاری از کارهایی که کودک انجام می‌دهد، مانند بازی و نقاشی و ... می‌تواند اثرهای مثبتی در پرورش و آموزش او داشته باشد. قصه درهای تازه‌ی بیان و مقصود را بر روی کودکان می‌گشاید و وسایل و ابزار متفاوتی برای بازگو نمودن تجربه‌ها، مشاهده‌ها و احساسات را در اختیارشان می‌گذارد. بیان قصه، آموزش غیرمستقیم بچه‌ها در زمینه‌ی کتاب و کتابخوانی است. قصه‌گویی از راهی غیرمستقیم مزایای رفتار منطبق با اخلاق را به کودکان می‌آموزد و باعث بالا بردن سطح کتاب‌خوانی، گسترش گنجینه‌ی واژگانی، تقویت قدرت بیان، حافظه و غیره می‌شود. (حنیف،1383) قصه کودکان را در کشف جهان پیرامون، دست‌یابی به گفتاری پربارتر و لذت بردن از شگفتی‌های زبان یاری می دهد. از سوی دیگر کودک از طریق قصه با مشکلات و مسائل زندگی آشنا می شود و مهارت های اجتماعی بیشتری به دست می‌آورد.