پارسای داخل کشور کارشناسی ارشد 1397
پدیدآور: فریماه فهیم دانش 
استاد راهنما: اعظم نوفرستی
دانشگاه علم و فرهنگ تهران
چکیده

هدف: پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی رضایت زناشویی بر اساس بخشش، خوش‌بینی و شفقت به خود انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف یک پژوهش بنیادی و از نظر شیوه گرد‌آوری داده‌ها یک پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. از افراد متأهل ساکن تهران که حداکثر 10 سال از ازدواج آنها گذشته است، نمونه‌ای به حجم 150 نفر بر اساس نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شد. سپس پرسشنامه‌های رضایت زناشویی انریچ از اولسون( ENRICH)، بخشش در خانواده از پولارد و اندرسون) FFS )، جهت گیری زندگی از شی‌یر و کارور (LOT-R) و شفقت به خود از نف( S-SCS ) برای اندازه‌گیری متغیرهای پژوهش اجرا شد. یافته‌ها: یافته‌های به دست آمده از تحلیل رگرسیون همزمان نشان داد که شفقت به خود به طور معناداری می‌تواند رضایت زناشویی را در نمونه مورد بررسی پیش‌بینی کند. متغیّر رضایت زناشویی با متغیّرهای بخشش (148/0r=) و شفقت به خود (477/0r=) همبستگی معنادار دارد (p<0.05). اما بین رضایت زناشویی با خوش‌بینی (095/0) رابطه معناداری وجود ندارد. همچنین یافته‌ها نشان داد که بین زنان و مردان در متغیّرهای بخشش، خوش‌بینی، شفقت به خود و رضایت زناشویی تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه‌گیری : بر اساس یافته‌های پژوهش به نظر می‌رسد، آموزش مهارت شفقت به خود می‌تواند به عنوان یکی از راه‌های افزایش رضایت زناشویی زوجین به کار گرفته شود.