احمد نیک‌طلب 
"یاور همدانی"

(زاده ۲ اردیبهشت ۱۳۱۳ همدان – درگذشته ۱۳ اسفند ۱۳۹۸ تهران) شاعر، نویسنده، خوشنویس و گوینده رادیو

او مدرک کارشناسی رشته روابط عمومی و روزنامه‌نگاری از دانشکده علوم و ارتباطات اجتماعی تهران داشت و نخستین مقاله‌اش در مجله ارمغان به‌چاپ رسید و مدتی در دبیرستان‌ها تدریس کرد.
در سیزده سالگی به‌ سرودن شعر پرداخته بود و در انجمن‌های ادبی همدان و تهران، از جمله انجمن ادبی ایران حضور فعال داشت و مدت چهارسال نیز دبیر انجمن ادبی حافظ بود.
او با رهی معیری، نواب صفا، مفتون همدانی، محمدعلی ناصح، عباس فرات، مهرداد اوستا، گلشن کردستانی، حسین لاهوتی، سپیده کاشانی و ... آشنایی و همکاری داشت. در جوانی، شعرش مورد تشویق شهریار قرار گرفت و در مجامع ادبی، با امین‌اله رضایی، از نقاشان برجسته آشنایی یافت که بعدها با خواهر وی ازدواج کرد.
او که خوشنویس نیز بود، مشفق کاشانی از او به‌عنوان خوش‌خط‌ترین شاعر ایران یاد می‌کرد و به خاطر نزدیکی دفتر موسیقی وزارت ارشاد با انجمن خوشنویسان، با استادان خوشنویسی در ارتباط بود و به‌ویژه با علی راهجیری که از استادان قدیمی خط بود، دوستی صمیمی داشت. 
وی از دهه ۳۰ همکاری‌اش را با سازمان رادیو در کنار شخصیت‌هایی همچون رهی معیری آغاز کرد، که ترانه‌های بسیاری از او از آن زمان بر روی موسیقی خوانده شده‌است. جریان گویندگی او در رادیو، از زمانی آغاز شد که روزی، گوینده‌ای به‌طور زنده در حال خواندن شعر فارسی بود و دچار اشتباه در خوانش واژگان و برقراری اوزان عروضی شد. او این موضوع را به تهیه‌کننده گوشزد کرد، به‌همین سبب از او برای خواندن اشعار فارسی دعوت شد.
او در سفری در سال ۱۳۶۳ به‌همراه گروه شاعران "شامل قدسی خراسانی، مشفق کاشانی، گلشن کردستانی، محمود شاهرخی، مهرداد اوستا و سپیده کاشانی" به‌تبریز سفر کردند و برای آخرین بار با شهریار دیدار کرد.