دکتر محمود حسابی ( زاده ۱۲۸۱ تهران - درگذشته ۱۳۷۱ ژنو ) در دانشگاه سوربن فرانسه ، در رشته فیزیک به تحصیل و تحقیق پرداخت. در سال ۱۹۲۷ در سن بیست و پنج سالگی دانشنامه دکترای فیزیک خود را ، با ارائه رساله‌ای تحت عنوان "حساسیت سلول‌های فتوالکتریک" با درجه عالی دریافت کرد. برخی او را تنها شاگرد ایرانی آلبرت اینشتین می دانند.
حسابی در دانشگاه پرینستون آمریکا تحت نظر پروفسور انیشتین ، فرضیاتی درباره "بی‏نهایت بودن ذرات" و "عبور نور از مجاورت ماده" ارائه کرد. وی با اندوخته ‏ای از دانش روز و کسب مدارج عالی تحصیلی و علمی در چندین رشته مهندسی و مطالعات جامع در علوم پایه به ‏عنوان اولین فردی که در ایران دارای دکترای فیزیک بود ، به کشور بازگشت.
وی برای نخستین ‏بار ، موضوع پیشرفت‏های اتمی جهان را در ایران مطرح و توجه افراد را به این مهم جلب کرد که ایران نباید در این رشته علمی که ترقی آینده جهان بدان وابسته است ، از سایر کشورها عقب بماند. بی‏شک می‏توان پروفسور محمود حسابی را اولین پایه‏ گذار انرژی اتمی ایران دانست.
حسابی علاوه بر زبان فارسی، به چهار زبان زنده دنیا یعنی عربی، فرانسوی، انگلیسی و آلمانی نیز تسلط داشت و هم‏چنین در تحقیقات علمی خود از زبان‏های سانسکریت ، لاتین ، یونانی ، پهلوی (زبان ایرانیان باستان) ، اوستایی ، ترکی ، ایتالیایی و روسی استفاده میکرد.
نشان "اوفیسیه دولالژیون دونور" و هم‏چنین نشان "کوماندور دولالژیون دونور"، بزرگ‏ترین نشان‏های کشور فرانسه ، به وی اهدا گردید. پروفسور حسابی از سوی جامعه علمی جهان به ‏عنوان "مرد اول علمی جهان" در سال ۱۹۹۰ برگزیده و در کنگره شصت سال فیزیک ایران در سال ۱۳۶۶ نیز ملقب به "پدر فیزیک ایران" شد.
پروفسور محمود حسابی سرانجام در تاریخ دوازدهم شهریورماه سال ۱۳۷۱ هجری شمسی در بیمارستان دانشگاه ژنو به هنگام معالجات قلبی ، در سن ۹۰ سالگی‌ دار فانی را وداع گفت و بنا به خواسته خودش ، در آرامگاه خانوادگی در شهر دانشگاهی تفرش به خاک سپرده شد.