روزنامه شرق، یکشنبه ۷ دی ۱۳۸۲ - ۵ ذیقعده ۱۴۲۴ - ۲۸ دسامبر ۲۰۰۳

الگوهای فرهنگی کشور ما، کپی های وارداتی غربی هستند. سا ل ها قبل ما از کارگردان های بزرگی مثل «زیکا پاولویچ» و «ساسا پترویچ» تجلیل می  کردیم. اما امروزه در سینماهای بلگراد از کارگردان های بزرگ، فیلم های کمی به نمایش درمی آید. آنها فقط می  خواهند تماشاگران بیشتری به سینماها بیایند و برای همین آدم هایی مثل «مایک  لی» و «آلمودوار» به حاشیه رانده شده اند. ما در زمانه ای به سر می بریم که دزدان و گانگسترهای هالیوودی می خواهند مال و منال زیادی به جیب بزنند. در تمام شهرهای دنیا شما شاهد فیلم های آبرومندانه و معقولی هستید، اما در یوگسلاوی از این خبرها نیست. به همین دلیل است که من خودم را جزو تمام فیلمسازان مولفی که به مقابله با این «مستعمره سازی» هالیوود برخاسته اند، می دانم. کاملاً منطقی است که این کتابی که راجع به من و سینمای من نوشته شده ابتدا در انگلستان منتشر شود. چون من در سینمای جهان حضوری بیست ساله دارم، در واقع بیست سال است که دوام آورده ام. این برداشت فوق العاده غلط است که مرا به سینمای یوگسلاوی منسوب کنید و موفقیت های مرا نتیجه چنین شرایطی بدانید. واقعاً متاسفم که گروهی از کارگردان های جوان فکر می کنند من راه رسیدن شان را به هالیوود، سد کرده ام. آنها نمی دانند که هیچ وقت از سوی «سیستم هالیوود» پذیرفته نمی شوند. من جلوی کسی را نگرفته ام.من واقعاً به مردم سرزمینم به خصوص آن آدم های خاصی که هر روز در پی یافتن ایده نویی هستند، ایمان دارم. سینمای این سرزمین دوره های مختلفی را پشت سرگذاشته از «موج سیاه» (black wave) بگیرید تا «مدرسه سینمایی پراگ». هنوز خیلی چیزها برایمان مانده و کاملاً حق داریم از این میراث دفاع کنیم. آثار کپی برداری شده از فیلم های آمریکایی در نهایت ما را به یکی از ایالت های آمریکا تبدیل کرده و تقلید از فیلم های آمریکایی، صنعت سینمای مرا ویران می کند. خوشبختانه تنها وسیله دفاع ما، خود مردم هستند. البته این چیز با ارزش را همه دارند. اگر شجاعت این را داشتیم که به جای دلقک بازی و مسخره بازی، به مردم نگاهی زیبایی شناختی می بخشیدیم، کاری کرده  بودیم کارستان!