حرم شاهعبدالعظیم حسنی به روایت فاطمه خانعلی
حرم شاهعبدالعظیم حسنی در شهر ری(در جنوب تهران) قرار دارد. این آرامگاه مربوط به دوره ایلخانی - دوره صفوی - دوره قاجار است. این اثر در تاریخ ۱۱ بهمن ۱۳۳۴ با شمارهٔ ثبت ۴۰۶ بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیدهاست.
بنای نخستین این آرامگاه را محمد پسر زید داعی علوی در نیمه دوم قرن سوم هجری قمری برابر با با قرن نهم میلادی تعمیر اساسی کرد. در گاه اصلی ورودی آن که در شمال آرامگاه قرار دارد به فرمان پادشاهان خاندان بویه و سپس با تلاش مجدالملک قمی ساخته شد.
بنای آرامگاه در بخش پایین چهارگوشی است که هر سوی آن حدود هشت متر است. در بالا مانند همه بناهای سلجوقی برفراز چهارگوشه حرم چهار گوشوار یعنی چهار طاق مورب بنا کردهاند و بالاتر از آن یک هشت ضلعی و بر روی آن یک شانزدهضلعی ساختهاند. روی این شانزدهضلعی گنبد اصلی حرم ساخته شدهاست.
تمام این بخشها از درون آیینهکاری شدهاست. تعمیر و تغییرات اصلی این بخش در زمان شاهطهماسب صفوی انجام گرفتهاست. صحنها و ایوان از آثار دوره صفوی میباشد. در دوره قاجار تعمیرات و اضافات بسیاری صورت گرفت. پوشش زرین گنبد به فرمان ناصرالدین شاه در سال ۱۲۷۰ هجری قمری برابر با ۱۸۳۵ میلادی انجام گرفتهاست.
ناصرالدین شاه در حرم شاه عبدالعظیم شهر ری در کنار جیران، همسر خود به خاک سپرده شد. قبر او یکی از جاهای دیدنی ری به شمار میرفت تا اینکه پس از انقلاب اسلامی، سنگ قبر او بهعنوان یکی از آثار کندهکاری ایران به کاخ گلستان تهران منتقل شد.
نظر شما