"ابن یمین" شاعر معروف خراسانی، در سال ۶۸۶ هجری قمری در روستای فرومد از توابع شهرستان میامی در استان سمنان به دنیا آمد. وی تحصیلات خود را در زادگاهش آغاز کرد و سپس به مشهد و سپس به اصفهان رفت و در آنجا به تحصیل علوم ادبی و دینی پرداخت.
ابن یمین در جوانی به دربار سلطان محمد خدابنده راه یافت و به مقام "مستوفی" رسید. وی در دربار سلطان محمد خدابنده، علاوه بر مقام مستوفی، به عنوان "طغرایی" نیز فعالیت می‌کرد. طغرایی، کسی بود که نامه‌های سلطان را با طغرا مهر می‌کرد.
ابن یمین شاعری توانا و خوش‌طبع بود و در انواع شعر از جمله غزل، قصیده، قطعه، رباعی و ترجیع‌بند مهارت داشت. وی در قطعه‌سرایی مهارت خاصی داشت و قطعات او از شهرت بسیاری برخوردار است.
ابن یمین در سال ۷۶۹ هجری قمری در فرومد درگذشت و در همان‌جا به خاک سپرده شد. آرامگاه او در فرومد یکی از جاذبه‌های گردشگری این شهر است.
آثار ابن یمین شامل دیوان اشعار، کتاب "مجموعه رسائل"، کتاب "مجموعه قطعات" و کتاب "مجموعه رباعیات" است. دیوان اشعار ابن یمین یکی از مهم‌ترین منابع شعر فارسی در قرن هشتم هجری قمری است.
ابن یمین در شعر خود به موضوعات مختلفی از جمله عشق، زندگی، مرگ، طبیعت و عرفان پرداخته است. وی از شاعران تأثیرگذار در شعر فارسی است و آثار او مورد توجه بسیاری از شاعران قرار گرفته است.