دانشمندان دانشگاه کمبریج دریافتند که اعمال محدودیت‌های فیزیکی روی سیستم‌های هوش مصنوعی، می‌تواند باعث ایجاد ویژگی‌هایی مشابه مغز انسان شود.
مغز انسان باید در مواجهه با محدودیت‌های فیزیکی و بیولوژیکی، مانند محدودیت‌های حجم، انرژی و منابع، رشد و عمل کند. این محدودیت‌ها، مغز انسان را به سازمان‌دهی خود به شکلی خاص وادار می‌کند.
محققان دانشگاه کمبریج، یک سیستم مصنوعی ایجاد کردند که هدف از آن مدل‌سازی یک نمونه بسیار ساده از مغز انسان با اعمال محدودیت‌های فیزیکی بود. آنها دریافتند که این سیستم، برخی ویژگی‌های کلیدی و تاکتیک‌های مشابه ویژگی‌ها و تاکتیک‌های مشاهده شده در مغز انسان را ایجاد کرد.
این سیستم به جای نورون‌های واقعی، از غده‌های محاسباتی استفاده می‌کرد. غده‌های محاسباتی، مانند نورون‌ها، ورودی‌ها را دریافت کرده و خروجی‌هایی تولید می‌کنند. هر غده ممکن است با تعداد دیگری مرتبط شود.
محققان در این سیستم، یک محدودیت «فیزیکی» اعمال کردند و به آن یک وظیفه ساده برای انجام دادند. این سیستم باید قطعات مختلفی از اطلاعات را ترکیب کند تا بتواند کوتاهترین مسیر برای رسیدن به نقطه پایانی را مشخص کند.
این سیستم در ابتدا نمی‌دانست که چطور باید وظیفه‌اش را انجام دهد و اشتباهاتی مرتکب می‌شد. با این حال، زمانی که فیدبک دریافت می‌کرد، به تدریج یاد می‌گرفت که بهتر عمل کند. سیستم از طریق تغییر نیروی پیوندها بین غده‌ها یاد می‌گرفت، همانطور که نیروی پیوندهای بین سلول‌های مغزی با یادگیری ما تغییر می‌کند. این سیستم سپس وظیفه را بارها تکرار می‌کرد تا زمانی که سرانجام یاد می‌گرفت آن را درست انجام دهد.
زمانی که از سیستم خواسته شد وظیفه مورد نظر را تحت محدودیت‌ها انجام دهد، از برخی از همان شگردهایی استفاده کرد که توسط مغز واقعی انسان برای حل مسائل استفاده می‌شود. برای مثال، سیستم‌های مصنوعی برای دور زدن محدودیت‌ها شروع به ایجاد قطب‌هایی کردند. هاب در اینجا یعنی غده‌های بسیار به هم پیوسته که به عنوان مجرایی برای انتقال اطلاعات در طول شبکه عمل می‌کند.
مساله جالب‌تر اینکه پروفایل‌های پاسخ خود غده‌های منفرد شروع به تغییر کردند. محققان می‌گویند که این کشفیات حاوی درس‌های پایه‌ای در خصوص توضیح نحوه سازماندهی مغز انسان هستند.