لودویگ وان برنتانو، اقتصاددان آلمانی، در ۱۲ اکتبر ۱۸۴۴ در برلین، آلمان، به دنیا آمد. او تحصیلات خود را در دانشگاه‌های برلین و لایپزیگ به پایان رساند و در سال ۱۸۶۷ به عنوان استاد اقتصاد در دانشگاه برلین منصوب شد.
برنتانو، یکی از بنیان‌گذاران مکتب تاریخی اقتصاد، معتقد بود که اقتصاد باید بر اساس واقعیت‌های تاریخی و اجتماعی مورد مطالعه قرار گیرد. او همچنین معتقد بود که دولت باید نقش فعالی در اقتصاد ایفا کند و از طریق سیاست‌های مالی و پولی، به تنظیم بازار کمک کند.
برنتانو، در کتاب «مبانی اقتصاد سیاسی» خود، که در سال ۱۸۷۱ منتشر شد، فرضیهٔ استفاده از اهرم نرخ بهره برای تنظیم بازار را مطرح کرد. او معتقد بود که دولت می‌تواند با افزایش یا کاهش نرخ بهره، تقاضا و عرضهٔ پول را کنترل کند و به این ترتیب، ثبات اقتصادی را حفظ کند.
فرضیهٔ برنتانو، تأثیر قابل توجهی بر سیاست‌های اقتصادی دولت‌های بسیاری در جهان داشت. بسیاری از دولت‌ها، از این فرضیه برای تنظیم بازار و کنترل تورم استفاده کردند.
برنتانو، در سال ۱۹۱۷ در برلین درگذشت.
فرضیهٔ برنتانو
فرضیهٔ برنتانو، بر این اساس است که نرخ بهره، رابطهٔ بین تقاضا و عرضهٔ پول را تعیین می‌کند. وقتی تقاضا برای پول بیشتر از عرضهٔ آن باشد، نرخ بهره افزایش می‌یابد. این امر، باعث کاهش تقاضا برای پول می‌شود و عرضهٔ آن را افزایش می‌دهد.
برنتانو، معتقد بود که دولت می‌تواند از این رابطه برای کنترل بازار استفاده کند. برای مثال، اگر دولت بخواهد تقاضا برای کالاها و خدمات را کاهش دهد، می‌تواند نرخ بهره را افزایش دهد. این امر، باعث کاهش تقاضا برای پول می‌شود و به این ترتیب، تقاضا برای کالاها و خدمات نیز کاهش می‌یابد.
فرضیهٔ برنتانو، با انتقاداتی نیز مواجه شده است. برخی از اقتصاددانان معتقدند که این فرضیه، ساده‌سازی بیش از حد واقعیت است. آنها معتقدند که عوامل دیگری نیز در تعیین نرخ بهره نقش دارند، مانند انتظارات تورمی و سیاست‌های پولی بانک مرکزی.
با این حال، فرضیهٔ برنتانو، همچنان یکی از مهم‌ترین فرضیه‌های اقتصادی است که در سیاست‌های اقتصادی دولت‌های بسیاری در جهان مورد استفاده قرار می‌گیرد.